ଆଜି ମୁଁ ଗଢ଼ିଥିବା ସମ୍ପର୍କର
ନୀଡ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି
ଅବିଶ୍ୱାସର କାଳବୈଶାଖୀରେ,
ମୋ ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଭାବକୁ ନେଇ
ଖୁବ ଯତ୍ନରେ ମୁଁ ଗଢିଥିଲି
ସମ୍ପର୍କର ସୁନ୍ଦର ନୀଡ଼ଟିଏ,
ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଥିଲି
ମୋ ସାଥିତ୍ଵର ସାହାରା ନେଇ,
କେବେ ଭାବି ନଥିଲି ଯେ
ମୋ ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଭଲପାଇବାର
ସମ୍ପର୍କ ଏମିତି ଦିନେ ଅବିଶ୍ୱାସରେ
ଭାଙ୍ଗି ଚୁରମାର ହୋଇଯିବ ବୋଲି,
ମୁଁ ଆଜି ଅବଶ …
ମୁଁ ଆଜି ମର୍ମାହତ ….
ମୁଁ ଆଜି ଯନ୍ତ୍ରଣାଗ୍ରସ୍ତ ….
ମୋ ଭଲପାଇବା ଆଉ ସ୍ନେହ
ଆଜି ଅବହେଳିତ,
ମୁଁ ଜାଣିପାରୁନି
ମୁଁ କରିବି କଅଣ????
ମୁଁ ଗଣୁଥିଲି ସେ ଦିନମାନଙ୍କୁ,
ମୁଁ ସବୁ ସ୍ନେହ ଅଜାଡି ଦେଇଥିଲି
ମୋ ବନ୍ଧୁପାଇଁ…..
ଆଉ ଆଜି ସେଇ ବନ୍ଧୁ
ମୋ ସମ୍ପର୍କର ନୀଡ଼ଟିକୁ
ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ଚାଲିଯାଇଛି
ମୋତେ ଆଘାତ ଦେଇ…
ତେବେ ମୁଁ କ’ଣ ହାରିଯିବି?
ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଜଳି ଜଳି
ଶେଷ ହୋଇଯିବି ????
ମନେପଡ଼ିଲା ମୋର
ଅନେକ ଦିନ ତଳେ
ମୁଁ ନିରେଖି ଦେଖୁଥିଲି,
ଦୁଇଟି ବିହଙ୍ଗ ଘର ପାଖ
ବରଗଛ ଡାଳରେ
ନିଜ ନୀଡ ବାନ୍ଧିବାର ଦୃଶ୍ୟ,
ଗୋଟେ ବିହଙ୍ଗ ନିଜ ଚଞ୍ଚୁରେ
କେଉଁଠୁ ଶୁଖିଲା କାଠି ଆଣିଲାବେଳେ,
ଆର ବିହଙ୍ଗଟି ତା ଚଞ୍ଚୁରେ
ଆଉ କିଛି ନେଇ ଆସୁଛି,
ସକାଳୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଯାଏଁ ,
ସେମିତି ଯାଉଛନ୍ତି/ଆସୁଛନ୍ତି
ନୀଡ ତିଆରି ପାଇଁ କିଛି କିଛି
ଜିନିଷ ନିଜ ଚଞ୍ଚୁରେ ଧରି….
ଦିନେ ନୁହେଁ/ଦୁଇଦିନ ନୁହେଁ,
ଦିନ ଦିନ ଧରି ଦୁଇଟି ବିହଙ୍ଗ
ସେମିତି ନୀଡ ଗଢୁଥାନ୍ତି,
ମୁଁ ତ ଭାବୁଥିଲି
ସେମାନେ ଖାଉଛନ୍ତି ନା ନାଇଁ!
ଶେଷରେ ସେମାନେ ନିଜପାଇଁ
ତିଆରି କରିଦେଲେ
ଛୋଟ ଆଉ ସୁନ୍ଦର
ନୀଡଟିଏ…..
ନୀଡ ତିଆରି ସରିଲାପରେ
ଦୁଇଟି ବିହଙ୍ଗ ଚଞ୍ଚୁରେ ଚଞ୍ଚୁ ଘଷି
ବେଶ ଖୁସି ହେଉଥିଲେ,
ଆଗାମୀ ଦିନ ପାଇଁ
ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ,
ରାତି ପାହିବା ବାକିଥିଲା,
ହେଲେ ସକାଳ ହେବା ଆଗରୁ
ଅଚାନକ ଝଡ ବତାଶରେ
ତାଙ୍କ ନୀଡ ଭାଂଗି ତଳେ ପଡିଥିଲା,
ମୁଁ ଦେଖୁଥିଲି ସେଇ ଭଙ୍ଗା ନୀଡ ପାଖରେ
ବିହଙ୍ଗ ଦୁଇଟି ମନଦୁଃଖରେ ବସିଥିଲେ,
ବୋଧେ ଭାବୁଥିଲେ,
ଏତେ କଷ୍ଟରେ କରିଥିବା
ଘର କେମିତି ଭାଙ୍ଗିଗଲା!
ମୋତେ ବି ଦୁଃଖ ଲାଗିଥିଲା…
କିଛିଦିନ ପରେ ମୁଁ ଦେଖିଲି,
ସେଇ ଦୁଇ ବିହଙ୍ଗ ପୁଣି
ନୂଆ ନୀଡ ଗଢିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ….
ସେମାନେ ଭାଙ୍ଗିଯାଇ ନାହାଁନ୍ତି,
ପୁଣିଥରେ ସେମାନେ
ନୂଆ ନୀଡ ପାଇଁ
ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ନେଇଛନ୍ତି ……
ତାହାଲେ ମୁଁ ବି ବଞ୍ଚିବି,
ମୋ ପୁଞ୍ଜିଭୂତ ଭାବ ଆଉ ଆବେଗକୁ
ସେଇ ବିହଙ୍ଗଦୁଇଟି ପରି
ବିଶ୍ୱାସ ହାରିବିନି,
ମୁଁ ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟେ
ବିଶ୍ୱାସର ସମ୍ପର୍କର ନୀଡ ଗଢିବାକୁ
ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରିବି……
